Gezdim, Gördüm, Yedim, İçtim

Özellikle benim açımdan çok yoğun, yorucu ve stresli geçen bahar ve haziran ayından sonra böyle bir gezi çok gerekliydi. Covid ve Ukrayna Rusya savaşı derken 2 senedir sakin giden işler öyle bir patladı ki, nisan ayından haziranın sonuna nasıl geldiğimizi anlamamıştım. Kındıra ekibi yine sözleştik. Bu sefer hedefimiz Kırklareli Kızılağaç köyü yakınındaki Cehennem Şelaleleri. Hazırlıklarımızı hem yerleşik kamp hem de yürüyüşe göre yaptık. Basit bir yeme içme planı hazırladık. Araba ile uygun bir yer bulabilirsek araba yakınında masalı sandalyeli bir kamp, ya da yürüyüş yapıp arabadan uzakta bir yerde daha basit bir kamp yaparız diye düşündük. Cuma gecesi Ulvi gelemeyeceğini söyleyince ekip 3 kişiye düşmüş oldu. Burak, Gökhan ve ben. Cumartesi sabahı gelip beni aldılar. Daha önce Ulvi ve Atilla ile dönüş için kullandığımız eski Kırklareli yolunu kullanmaya karar verdik. İstanbul Havalimanı yoluna girip, havalimanı ve otoban bağlantılarını geçtikten sonra yola girdik. Geliş gidi

  Covid, enflasyon, doların coşması, ekonomik kriz falan derken bir kışı daha düşe kalka atlattık. Yine bir takım Covid kısıtlamaları, Omikron varyantı ile 100 binleri bulan günlük vaka sayısı, Rusya’nın Ukrayna’ya saldırması ile çalkantılı günler geçirdik. Havalar da hafif hafif ısınmaya başlamış, yaz da kendini hatırlatmıştı. Daha yaza çok var desek de sanki yaz aylarının bir fragmanı gibi hava ılıklaşınca Nisan’ın başında gidelim dedik yine. Kaldığımız yerden devam edelim. Kındıracı ekip toplaştık da düştük yollara. Bu sefer istikamet Ege, Saroz körfezinin güney sahillerinde Despot koyu. Amaç macera falan değil. Daha önce gittiğim bir yer. Sadece dostlar arasında güzel bir hafta sonu, açık hava, güneş ve Gökhan’ın balık vurma umudu… Nisanın ikinci haftası için sözleştik. Yola çok da erken çıkmadık. Ulvi gelip beni aldı, oradan Bakırköy’e gittik. Ulvi’nin arabadan eşyaları Burak’ın Duster’a aktarıp, Burak ve Gökhan’ın sabah aldığı poğaçaları yiyerek yola çıktık. Yolda ufak bi