Domuzdere ve Gökçetepe
Domuzdere ve Gökçetepe
Bu kış keşif için Domuzdere’ye uğramıştık. İçinden küçük bir
dere geçen ve araba ile direk ulaşımı olmayan harika bir koy... Sahilden 20-25
metre kadar açıkta akıntıların karşılaşması nedeniyle suyun oluşturduğu
çalkantılı kısım zıpkınla balık avı için çok umut vadetmişti. Sahilin az
içindeki ağaçlık alan gölge için, yakınlardaki düzlükler ve dere yatağı boyunca
devam eden sık ağaç örtüsü de yakacak kuru dal parçaları için iyi görünmüştü.
Oracıkta onayı verip, bir sonraki kamp alanı olarak tescillemiştik.
Bu nedenle rotamız Domuzdere oldu. Hem de hafta içi 2 gece
ve 3 gün için planladık. Ama bu sefer planlarda bir de ek var.
Domuzdere, ben ve Gökhan içindi ama hemen arkasına gelen
hafta sonunu ailece Gökçetepe Kamp alanında geçirmeye karar verdik. Böylece 5
günlük bir kamp ve doğa macerası olacaktı.
Çarşamba sabahı her zaman olduğu gibi erkenden yola çıktık.
Hedef belli, alış veriş yapıldı, malzemeler tamam, hızlıca Domuzdere’ye vardık.
Araba ile direk sahile kadar inilmediği için, yürüyerek keşfe indik.
Domuzdere Gelibolu yarımadası üzerinde ve boğaz kıyısında
daha önce gittiğimiz Kerevizdere’nin hemen yanında. Asfalt yoldan çıkıp tarlalar
arasındaki toprak yollardan belli bir noktaya kadar iniliyor. Tüm Gelibolu
yarımadasında olduğu gibi burada da Çanakkale savaşının izleri var. Bu küçük
koyun iki yanı sırt ve ortası düzlük olduğu için İngilizler kumsala çıkartma yapmış
ve şiddetli çatışmalar olmuş. Hatta yol üzerinde bazı şehitlik tabelaları bile
var ama şehitlikler görünürde yok, zaten tabelalar da çok eskiydi. Belki de
taşınmıştır diye düşündük.
Sahile varıp da yeniden keşif yapınca gördük ki akarsu kurumuş,
arabayla geri dönelim ve daha çok su
alalım dedik. Alçıtepe köyüne geri döndük. Suları yüklendik, tabi ağırlığımız
artacak, aşağı daha çok malzeme taşımamız gerekecek diye tasalanmaya başladık.
Daha önce Kerevizdere’de yaklaşık 500 metre kadar bir mesafede
ki bunun 1/3 i yokuştu, malzemeleri 2 turda getirip götürmek bize zor gelmişti.
Bu sefer aynı şeyi yapmayalım dedik. Üstelik mesafe
Kerevizdere’ye göre daha da uzun. Daha az malzeme olsa da ağır oldukları için
taşımak zor geldi. Sabahki keşifte sahilde başka bir yol bulmuştuk. Demek ki
buraya inen bir yol vardı. Uydu haritalarından yolu takip ederek rotayı
belirledik. Böylece kamp alanımıza 100 metre yakına kadar araba ile
inebilecektik.
Öyle kolay olmadı elbette. Kolay olan bizimle olmaz zaten…
Çok acayip yollara girdik. Emektar Linea üstüne düşenden
fazlasını yaptı. Off-road araçlarının bile zorlanacağı dar, çalılık, ağaçlık,
toprak ve taş yollardan geçti. Ta ki Gökhan’ın sabrı tükenip de arabanın sol ön
tekerleğini yol kenarındaki bir kaya çıkıntısına vuruncaya kadar. Tekerlek
jantı yamuldu ve lastik hava kaçırmaya başladı. Ben lastiği yardın diye
bağırırken, o arabadan fırladığı gibi bagajdan küçük baltayı aldı ve baltanın tersiyle
janta vura vura düzeltti ve hava sızıntısı durdu. Hemencecik yerleşip de
başlayacağımız kampa varmamız uzadıkça uzuyordu. Öğleni çoktan geçmiş, artık
öğleden sonraya doğru ilerler olmuştuk.
Linea buradan geçti, ağaçların arasından... |
Dedik ya, sabrı tükenmişti Gökhan’ın, bu böyle yürür dedi de
sonradan ikna oldu stepneyi takmaya. Onu takarken de az daha arabayı krikodan
dingilin üzerine düşürecekti yine sabırsızlık ve aceleden.
Neyse ki daha kötü bir şey olmadı. Sarsıntıdan olsa gerek
sadece sol ön cam bozuldu, açılıp kapanmamaya başladı. Sağ salim sahile indik,
dere kenarına kadar arabayı götürdük ve kuru dereden geçemeyeceğimiz için
sonrasında malzemeleri kamp yerine kendimiz taşıdık.
Man at work... |
Sonrası sadece kamp ve doğa dinginliği. Nefis bir kamp
alanı, çıtır çıtır yanan ateş, balık avcılığı, güzel bir akşam yemeği ve taze
balık…
Bu kampın keşfi ise Gökhan’ın buzluğunun buz kasetleri ile
çok iyi iş çıkartıp tüm yiyecek içeceği 2 gün boyunca soğuk ve sağlıklı tutması
yanında harika bir kamp sehpası olarak da iş görmesi oldu. Buzluk dediğim öyle
markalı piknik ya da dalış buzluğu değil. Üzeri Duck Tape ile kaplanmış
bildiğin strafor kutu. 10 numara 5 yıldız.
Taze balık, odun ateşinde ızgara... |
Her kamp gecesinde olduğu gibi nefis bir havada yıldız
manzarası seyrederken gecenin bir vakti bir motor sesi gelmeye başladı. Dedik
ya illa bir şey olması gerek. Geçen sefer orman muhafaza baskına geldi diye
gerilmedik değil. Sonuçta milli park… Ama gelen kişi balık adam çıktı. Hem de
Gökhan’ın hiç hazzetmediği tiplerden. Sportif değil ticari zıpkın avcılığı
yapanlardan ki yasalara aykırı. Gece fener ile yapılıyor av… Böylece balıklar
güçlü fenerin ışığında şoka girip hareketsiz kalınca daldan meyve toplamak gibi
kolay oluyor zıpkınla avlamak. Karşındaki canlıya bir şans vermediğin av, av
değil cinayettir. Gökhan üstü kapalı ve kibarca eleştirdi ama gelen genç adam “işsizim
ben de biliyorum ama ne yapayım” deyince, söyleyecek bir şey de kalmıyor. Bir
süre sonra çocuk suya girdi ve denizi kurutmaya gitti.
Biz de gecenin, yıldızların, harika ay ışığının ve mehtabın,
dalgaların sesinin tadını çıkarttık.
Bir süre sonra çocuk geri geldi. Tabi güçlü fenerinin sudaki
yansıması çok uzaktan göründüğü için, “lan onun bir balıkadam olduğunu bilmesek
amma telaş olurdu” dedik kendi kendimize… Adam sudan belinde epey bir balıkla
çıktı. Yine de çok katliam yapamamış ya
da bizim yanımıza çıkmak zorunda kalacağı yapmamış… Bilemeyiz tabi… Kendisine
çay ikram ettik, o da balık vermek istedi… Almadık… Adamı hem eleştir hem
balığını ye olmaz tabi… Saat geç olmasa ve balık ertesi güne kalacak olsa belki
de olurdu J
(prensipleri hemen satan adam).
Neyse gece kazasın belasız bitti… mi acaba? Nedense bu sefer arka taraftaki çalılık
kısımdan biraz tırstık gibi… Bütün gece sesler gelip durdu oradan. Zaten
akşamüzeri ve gecenin başında çok yakından çakal sesi geliyordu. Biz de arka
tarafta bir lamba astık. Sabaha kadar o kısmı aydınlık tutsun diye…
Neyse yattık, uykuya tam daldık dalacağız o sessizlikte bir
gümbürtü koptu… Kafayı çıkartıp bakındık sağa sola ama hareket yok… Bir şey
gelip bir şeyleri yıktı ama ne geldi ve neyi devirdi bulamadık… Zaten çıkmadık
da çadırdan… Tam dalacağız dışarıdan çadırın üstüne ani bir dev gölge düşmez
mi? Aklım çıktı resmen… Meğer o da çadırın kendi örtüsüymüş J Gerçi bu gölge
meselesi 1 saniye falan sürdü ama olsun… Bu kadar yeter deyip dönüp zıbardık…
Biz uyuduktan sonra da bir şeyler olmaya devam etti dışarda ama hiç yüz
vermedik…
Kamp alanı ve hamak |
Sonrası harika bir sabah ve mükemmel bir gün… Deniz, güneş,
dalış ve balık… 2 gün su gibi geçti…
Gezinin ikinci yarısına hazırız. Cuma günü normalde öğlen
gibi çıkacaktık ama arabayı servise götürmeye karar verip biraz daha erken
çıktık yola. Doğruca Keşan oto sanayiye gittik. Önce tekerleği gösterdik, sorun
yokmuş… Sonra arabanın altını vurduğumuz yerleri bir ustaya gösterdik… Orada da
sorun yokmuş… Çalışmayan camı da yaptırdık. Böylece dönüş yolu boyunca aklımız
arabada kalmayacak… Bu işlerin hepsini Keşan oto sanayide hallettik. Oradan
Saroz kıyısına döndük. Kamp yerlerini görmek için önce uzaktaki Danişment Kamp
Alanına gittik. Ben hiç beğenmedim. Şartlar son derece iptidai ve çok
kalabalık. Gökhan’a kalsa üşendiği için yerleşecekti ama ikna oldu ve Gökçetepe’ye
gittik. 25 sene önce gittiğimiz Gökçetepe değil elbet ama daha yeni elden
geçmiş ve mükemmel bir tesis haline gelmiş. Çadır için bolca alan, kafe,
restoran, bakımlı tuvaletler, günlük
ihtiyaçların karşılanabileceği market, deniz girmek için iskele ve eğlenmek
için zip-line. Tuvaletler bakımlı, yani orası burası kırık ya da eski değil ama
kullanan insanlar insan olmadığı için akşama doğru girilemez hale geliyor.
Sabaha temizlenmiş oluyor.
Neyse, Danişment göre 5 yıldızlı olunca hemen bir yer
belirleyip çadırları kurduk. Tam da başka
bir ailenin boşalttığı alana denk geldik. 2 çadırı kurduk, bu arada başkaları
da geldi ve etrafımız doldu. Bir süre sonra bildiğin çadır kente döndü ortalık…
Neyse ki erken gelmişiz de sahile yakın güzel bir yere yerleşmiş olduk. Bu
arada etrafta hep düzgün insanlar ve aileler vardı. Hiçbir rahatsızlık patırtı
gürültü olmadı.
Eşyaları bırakıp arabayla Keşan’a gittik. Büyük Kipa’dan iki
günlük kamp alış verişimizi yapıp yolda olan Mine, Ebru ve Irmak’a yiyecek bir
şeyler aldık. Onları 23:30 gibi Keşan otogardan aldık ve yarım saatte kampa
döndük.
Kalan iki günü bol bol sohbet ederek ve denize girerek
değerlendirdik.
Bir akşam gençlik kampı olarak ayrılmış kısmının girişindeki
restorana yürüdük. Alaca karanlıkta gidip zifiri karanlıkta döndük. Dönüş yolunda
Mine köpek havlamalarından biraz ürktü ama bir aksiyona denk gelmeden kampa
ulaştık.
Temiz ve serin havası, nemden uzak olması ve onca kalabalığa
rağmen çok sessiz ve sakin olması Ağustos sıcağında çok güzel iki gece
geçirmemize sebep oldu.
Tabi uzun zamandır planladığımız ailece kamp yapma planı da
hayata geçmiş oldu.
Sonrası bir klasik… Pazar olup da süklüm püklüm İstanbul’a
doğru yola çıkmak… Allah’tan Mine şirket telefonunu kamp yerinde unuttu da
birkaç dakikalığını da olsa geri döndük J
Ama kaçılmaz son vuku buldu ve beton ormana tıkıldık
yeniden…
En kısa sürede yeniden doğada olmak üzere….
Ağustos 2018
Yorumlar
Yorum Gönder